“‘Ik ben bang dat je kindje dood is.’ De woorden leken vertraagd bij mij binnen te komen. Mijn hart bonkte pijnlijk tegen mijn ribbenkast. Ik telde het aantal woorden. Acht woorden slechts. Acht woorden die ik niet kon en niet wilde begrijpen. Het ging mijn bevattingsvermogen te boven.” Zo beschrijft Willie Zeldenrust in haar boek ‘Hemelkinderen’ het moment dat ze te horen kreeg dat het kindje dat ze negen maanden lang bij zich gedragen had niet langer leefde. Een periode vol verdriet, onrust en depressiviteit brak aan. Maar uiteindelijk bracht God ook nieuwe hoop. Letterlijk. Tegenover CIP.nl vertelt ze haar indrukwekkende en ontroerende verhaal. Vandaag deel 3.