‘Dus je hebt haar drie uur alleen gelaten, terwijl ze ziek was’? De verwijtende woorden van de Albanese arts laten mijn schuldgevoel oplaaien. Het wekt duidelijk irritatie bij hem op dat ik niet alle vragen weet te beantwoorden die hij op me afvuurt. Ongeduldig schudt hij zijn hoofd, werpt een blik op zijn horloge, draait zich om en loopt de kamer uit. Geen enkele blijk van meeleven, zijn ondervraging heeft nog geen minuut geduurd. Een ijzige hand omklemt mijn hart. In gedachten probeer ik de aanklachten tegen te spreken, zonder resultaat. De arts heeft gelijk, ik heb gefaald. Ik heb mijn eigen kind de laatste drie uur van haar leven geen aandacht geschonken. Ik heb haar in eenzaamheid laten sterven.